By Admin news kwiecień 2020 r.
W związku z panującą epidemią COVID-19 w wielu domach seniorów i domach pomocy społecznej (dalej DPS) dochodzi do zaniedbań i naruszeń, które mogą skutkować narażeniem podopiecznych na niebezpieczeństwo, a nawet ich zarażeniem czy wreszcie porzuceniem bez pomocy i opieki. W takich sytuacjach mieszkańcy domów i ich rodziny mogą domagać się od DPS poniesienia odpowiedzialności cywilnej, a niekiedy nawet karnej.
Osoby znajdujące się w ośrodku, w którym doszło do zarażeń mogą skontaktować się z Rzecznikiem Praw Pacjenta, który uruchomił w tym celu specjalną linię telefoniczną (800 190 590). Pomocą podopiecznym DPSów, w których zidentyfikowano ogniska choroby pomagają także żołnierze Wojsk Obrony Terytorialnej.
Odszkodowanie
Jeżeli w wyniku zaniedbań personelu DPS podopieczny doznał szkody (zachorował) można złożyć pozew cywilny przeciwko DPS, domagając się zwrotu poniesionych kosztów (m. in. leczenia)oraz zadośćuczynienia -rekompensaty za cierpienia psychiczne (na przykład: strach, niepewność i poczucie bezsilności spowodowane przez chorobę, czy zostawienie mieszkańca bez pomocy).
Gdyby podopieczny domu zmarł – jego rodzina może domagać się od DPS zwrotu kosztów leczenia, które poniosła oraz zadośćuczynienia za cierpienie związane ze śmiercią osoby najbliższej.
Nawet jeśli podopieczny nie zachoruje lub choroba przebiegnie łagodnie, możliwe jest pozwanie DPS. Dotyczy to sytuacji, w których DPS-y bezprawnie naruszą dobra osobiste podopiecznego – min. jego wolność, godność, czy cześć.
Odpowiedzialność DPS co do zasady uzależniona będzie od tego, czy w danej sytuacji rzeczywiście zawinił pracownik domu. Wina może tu polegać także na naruszeniu reguł zachowania (nie stosowania odpowiednich środków higienicznych i prewencyjnych). W zależności od przypadku podstawy odpowiedzialności a także wynik sprawy mogą być różne.
Odpowiedzialność karna
W niektórych przypadkach zachowanie pracowników DPS może być tak rażąco niewłaściwe, że będzie stanowić przestępstwo. Czynem przestępnym jest narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (nawet nieumyślnie) jak również narażanie innej osoby na zarażenie chorobą realnie zagrażającą życiu (w tym przypadku dana osoba musi wiedzieć, że jest chora i działać z premedytacją – chcieć narazić podopiecznych na niebezpieczeństwo) oraz porzucenia chorych pomimo obowiązku zajmowania się nimi.
W każdym z tych przypadków należy skierować zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na policję lub do prokuratury. W toku postępowania karnego można domagać się odszkodowania i zadośćuczynienia, pod warunkiem, że oskarżony zostanie uznany za winnego.